Chapter 4.

Najgorzej jest widzieć pustkę w oczach,

w których kiedyś widziało się cały świat.

  

 Dwa lata temu zostałam zupełnie sama. Zmarł mój dziadek, który był jedyną osobą, jaką miałam. Okropnie czułam się po jego śmierci, bo wraz z jego odejściem straciłam część mnie. Może to głupie, ale byłam z nim zżyta. Pamiętam moment, kiedy wróciłam do domu, a on leżał na podłodze. Był zimny, siny, nie ruszał się.. Zawalił mi się świat i kilka dni spędziłam na płakaniu po nocach i myśleniu, co dalej. Z czasem w moim życiu pojawił się Andreas, chłopak którego przypadkowo spotkałam na spacerze. Na początku było dziwnie, bo dwa różne światy, dwa różne podejścia do życia, ale w końcu się dogadaliśmy. Przy nim życie nabrało sensu, czułam, że nie jestem sama. Że w końcu obok mnie jest ktoś, dla kogo warto funkcjonować i żyć, jak człowiek. Byłam w nim zakochana po uszy, zrobiłabym dla niego wiele. Z perspektywy czasu sama sobie się dziwię, że tak zadziałał na mnie chłopak z ulicy. Pół nocy spędziłam na myśleniu o tym wszystkim. Najpierw o moim życiu bez Andreasa, potem o jego pojawieniu się w tym życiu, a na sam koniec zostawiłam wątek teraźniejszości. Tak bardzo brakowało mi pocałunków jakie były kiedyś. Tęskniłam za tymi pieprzonymi słodkimi słówkami, jakie szeptał mi do ucha. Brak zapachu jego perfum w moim mieszkaniu również zostawił po sobie tęsknotę. Tylko co z tego? To nie wróci i trzeba się z tym pogodzić. I mimo tego, że ten związek zmienił się w koszmar to za tym tęsknie. Bo cholernie jest żyć z uczuciem, że straciło się ostatnią osobę, jaką się miało. Myślenie o tym powoli mnie wykańczało. Miałam ochotę zasnąć i obudzić się za jakiś czas, by przespać te dni, które spędzę na oswajaniu się z samotnością. Nad ranem wygrzebałam się z łóżka i zajęłam się przeszukiwaniem mieszkania. Wszystkie rzeczy należące do Andreasa zapakowałam w średniej wielkości tekturowe pudełko, a na wierzchu ułożyłam mniejsze, w którym były wszystkie naszyjniki, kolczyki i bransoletki jakie mi dał. Szczelnie obkleiłam pudełko taśmą i postawiłam je bliżej drzwi. Po południu coś z tym zrobię, ale najpierw chciałam pójść pod prysznic. Do stanu normalnego człowieka było mi bardzo daleko. Już trzymałam za klamkę drzwi do łazienki, gdy w mieszkaniu rozległo się pukanie. Odłożyłam ręcznik z resztą rzeczy na szafkę i poszłam otworzyć.

-Nie myśl sobie, że zrobiłaś mi przypał przed kolegami.-cynicznie uśmiechnięta twarz Andreasa rzuciła mi się w oczy zaraz po otworzeniu drzwi.-Nie cieszysz się na mój widok kochanie?-wybełkotał. Zakręciło mu się w głowie i zaparł się o ścianę, ale nie dziwię się. Alkoholem jechało od niego na kilometr.

-Jesteś pijany.

-A ty jak zawsze bystra i spostrzegawcza. Brawo, brawo.-zaklaskał dłońmi przy czym pękał ze śmiechu.-Przenocujesz swojego chłopaka?-usiłował wtargnąć do mieszkania. Na całe szczęście był pijany i nie miał siły, więc odepchnęłam go na tyle ile mogłam.-No co?-udał zdziwionego.

-Odejdź stąd.

-Nie możesz mnie odwieźć kochanie?-ponownie parsknął niepohamowanym śmiechem. 

Jak ty możesz wyrzucać sobie, że żal ci go zostawiać?

To zwykłe dziecko, Soph. 

Spójrz na niego. Nawet po alkoholu jest taki sam, jak zawsze.

-Dla chamów i debili taksówka nieczynna.-rzuciłam krótki tekst w jego stronę i zamknęłam drzwi. Jakim trzeba być kretynem, by przychodzić do mnie po pijaku i nawet wtedy nie mieć żadnej kultury. Andreas, za którym tęskniłam i siedział mi w głowie był zupełnie innym Andreasem. Ten potrafi wywołać u mnie odrazę samym sposobem stylu bycia i życia. Spojrzałam przed judasza, by upewnić się, czy jeszcze tam jest, czy już nie. I szczerze to odetchnęłam z ulgą, gdy go nie zobaczyłam. Nie obchodziło mnie, czy mu się coś stanie, czy nie. Nie zamierzam być potulna, jak baranek dla chłopaka, który w kilka miesięcy diametralnie zmienił się nie do poznania.

***

Szedł po chodniku lekko chwiejnym krokiem, przez co zwracał na siebie uwagę ludzi.

Popularny skoczek narciarski topi smutki w alkoholu? 

Nie obchodziło go nic ani nikt. Liczył się tylko on. Pogubił się w swoim własnym życiu, ale sam nie wiedział czemu. Ba, on nawet nie wiedział, ze się pogubił. Oparł się na moment o barierkę i popatrzył w dół.

Skacz! I tak wszystko niszczysz.

Schował twarz w dłoniach i stał tak przez dłuższą chwilę. Myślał tylko o tym, by szybko wytrzeźwieć i wieczorem znów udać się do jakiegoś klubu. Był wolnym człowiekiem..

***

Otworzywszy drzwi ujrzałam postać Severina. Tylko jego mi dziś brakowało. Pewnie przyszedł nawrzucać mi, że zrobiłam z Andreasa najgorszego, a wczoraj sama go sprowokowałam. Jeśli tylko spróbuje to zrobić to uprzedzam, ale nie ręczę za siebie. 

-Kto by się spodziewał.-mruknęłam zapraszając go gestem ręki do środka. Udał się za mną do kuchni i usiadł na krześle przy stole. Nalałam mu do szklanki wody, wkroiłam cytrynę i postawiłam przed nim, a sama nalałam sobie soku. Taka osoba, jak on nie zasługuje nawet na wodę, ale niech ma. Nie będę zamieniała się w Andreasa, który skąpi na wszystkim.

-Chciałem pogadać o Andreasie.-powiedział w końcu i napił się łyka wody.-No i chciałem cię przeprosić. Źle cię osądzałem i teraz mi głupio.. Nawet nie wiesz, jak bardzo.

-Pogadać o nim możemy, bo chyba mamy o czym. Ale przeprosiny sobie daruj..-zmierzyłam go pełnym złości spojrzeniem i oparłam się o blat.

-Możesz mi powiedzieć od kiedy on jest taki.. no taki inny?

-Od dawna. Ja naprawdę się dziwię, że wy ciągle widzieliście w nim normalnego, spokojnego chłopaka. 

-Taki był zawsze, a my się przyzwyczailiśmy do takiego Andreasa.-wtrącił się. 

-Od pewnego czasu ma problemy z hazardem i alkoholem. Starałam się mu pomóc, ale za każdym razem olewał to, co do niego mówiłam albo zaczynaliśmy się kłócić i kończyło się na rękoczynach..-westchnęłam obracając w dłoniach pustą szklankę po soku.-Nieraz zdarzało mu się podnieść na mnie rękę. Czasem opuszczałam kilka dni na zajęciach, bo pod okiem miałam wielkiego siniaka..

-Przykro mi..

-Mi również Severin.-spojrzałam mu w oczy.-Nie mam pojęcia, co mu się stało, ale to nie jest stary Andi. Tamten chyba w nim umarł, a narodził się nowy. Ten gorszy.

-Wspomniałam o hazardzie.. Musze ci chyba o czymś powiedzieć.

-O czym?

-Jakieś dwa tygodnie temu poszliśmy do kasyna. Zabrakło mu pieniędzy i pożyczył trochę od jakiegoś gościa, któremu miał oddać po wygranej. Liczył, ze mu się uda, ale niestety nie wyszło.. Od tamtego czasu ten facet go prześladuje i czeka na swoje pieniądze, a że Andreas przegrywa wszystko, co ma to nie ma kasy na spłacenie długu i...-w tym momencie przerwał wypowiedź, bo rozdzwonił się jego telefon. Wyjął urządzenie z kieszeni kurtki i poszedł do salonu, by na spokojnie porozmawiać. Ja skupiłam się na słowach, które wcześniej powiedział Severin. Pożyczane pieniądze, dług, hazard, tajemniczy facet.. o co tam dokładnie chodzi? Czy on wpakował się w coś głupiego? Czy ma poważne problemy? Gdyby nie pieprzony telefon Severina wiedziałabym od razu, a tak muszę tylko się domyślać i wymyślać setkę pytań. 

-Musze cię przeprosić, ale dzwoniła Caren, że popsuł się jej samochód.-szybko zgarnął kluczki od swojego auta ze stołu.-Odezwę się to dokończymy tą rozmowę.-machnął mi na pożegnanie ręką i wybiegł z mieszkania. Super, a ty człowieku siedź i myśl..

***

Wstał z łóżka około 16, a potem od razu dobrał się do butelki wody mineralnej. Wypił więcej niż połowę, bo oprócz kaca przyśnił mu się jakiś głupi sen. Następnie ubrał jakieś świeże ciuchy i z kwaśną miną zszedł na dół. Miał nadzieję, że nikogo nie ma w domu. Nie chciał kazania od matki, że wygląda gorzej niż pracownik kopalni. Również na ochrzan ze strony taty nie miał ochoty, bo ten zawsze potrafił mu coś uświadomić raz, a dobrze. Andreas wszedł do kuchni i pierwsze co zrobił to wyjął z szafki miskę i pudełko płatków po czym wsypał je do białej miski. Do garnka nalał wyciągnięte z lodówki mleko i wstawił je na ogień. Powoli zaczął odpływać w wspomnieniach z wczorajszego wieczora, ale dźwięk jego komórki to przerwał.

*Słucham?-mruknął zachrypniętym głosem do słuchawki.

*Ktoś tu zabalował.-usłyszał gwizdanie po drugiej stronie.-Chcę ci przypomnieć, że dwie godziny temu skończył ci się czas kolego.

*Kurwa..-westchnął.-Thomas proszę cię. 

*Miała być dziewczyna podana na tacy? Miała być. Nie ma dziewczyny podanej na tacy, więc moi przyjaciele się tym zajmą.-perfidny śmiech wydobył się po drugiej stronie.-Na przyszłość nie pożyczaj nic od ludzi, z którym możesz zadrzeć, bo to się źle kończy maluchu.

*Thomas dajcie mi jeszcze jakieś dwa dni. Obiecuję, że to ogarnę i będziecie ją mieć od tak.-pstryknął palcami z nadzieją, że mężczyzna to usłyszy.

*Nie mam czasu i ochoty na bawienie się w kotka i myszkę z pożal się Boże skoczkiem.

*Proszę cie no.

*Dwa dni i ani dnia dłużej. Spróbuj tylko się nie wywiązać, a z tobą tez nie będzie wesoło.-przerwane połączenie nie dało mu już możliwości porozmawiania z Thomasem. 

Brawo Wellinger, brawo.

Order dla największego chama i buca należy się tylko tobie.

BRAWO.

-Zamknij się.-uderzył się w głowę, bo co chwilę słyszał głosik, który wyrzucał mu wszystkie błędy. Odłożył telefon na blat i na chwile zamknął oczy, by pomyśleć co dalej. Teraz czeka go myślenie nad ułożeniem sprytnego planu. Planu, który zniszczy życie Sophie, ale uratuje jego tyłek.-Cholera jasna!-wrzasnął, gdy do jego nozdrzy dostał się zapach przypalanego mleka..