Chapter 3.

Ta­kie oto jest pier­wsze przy­kaza­nie miłości: 

pro­sić tyl­ko o to, co uczci­we i czy­nić tyl­ko to, co uczciwe.

Obudziło go stukanie dobiegające z pomieszczenia pod jego pokojem. Ze złością wymalowaną na twarzy przekręcił się na brzuch i schował blond głowę pod poduszkę. Kiedy nic to nie dało postanowił, że zejdzie z łóżka i pójdzie zobaczyć, co lub kto nie daje mu spać. Schodząc po schodach słyszał stłumione głosy rodziców dyskutujących zawzięcie o zapewne ważnej sprawie. Jego pojawienie się w kuchni spowodowało przerwanie rozmowy i nagłą zmianę tematu. Właśni rodzice mieli przed nim tajemnice, a jak na dziecko przystało powinien był zapytać, czy wszystko okey. Postanowił, że oleje to i podszedł do lodówki  po butelkę mleka. Następnie wlał je do garnka i stanął z założonymi rękami przodem do rodziców.

-Wcześnie wstałeś.-jego mama przerwała dziwną ciszę panującą w domu. Wytarła ubrudzone mąką dłonie i zaczęła poszukiwać czegoś w szafce nad kuchenką.-Możesz mi to zdjąć?-zapytała syna i wskazała na opakowanie kakao. Skinął głową i podał matce rzecz, o którą prosiła, a następnie wyłączył gotujące się mleko i nalał do kubka, który kiedyś kupił swojej dziewczynie. Kupił, bo gdy nocowała, a chciała napić się kakao to nie miała w czym. W jego domu wszystko było wyliczone. Kilka sztućców, kubków i innych przyborów kuchennych było wyliczone dla rodziny. Dla gości takie rzeczy pochowane było po szafkach. Wszystkim w tym domu zarządzał ojciec skoczka. Jego matka miała do powiedzenia niewiele. A patrząc na to z innej perspektywy można było dostrzec, że młody Wellinger strasznie się do niego przydał.

-Na mnie czas.-ojciec chłopaka odstawił kubek po kawie do zlewu i na pożegnanie dał żonie całusa w skroń.-Potem dokończymy rozmowę.-zabrał ze stołu jakąś teczkę z dokumentami i wyszedł.

-Kiedy Sophie nas odwiedzi?

-Nie wiem.-dał matce krótką i mało wyczerpującą odpowiedź.

-Pokłóciliście się?

-Czemu niby? Wszystko między nami okey tylko ona ma mało czasu.. Wiesz studia.

-Na pewno?

-Mamo, co cię wzięło na zabawę w detektywa?-zirytowała go gra w jaką chciała bawić się jego matka.-Między nami jest okey. Rozumiesz? Okey.

-Zaprosisz ją dziś na obiad? 

-Nie będzie mnie w domu, więc po co?

-Wiesz co synku? Idziesz w ślady ojca, ale nie płacz potem jak ona cię zostawi. Bo trafiłeś na super dziewczynę. Ma ambicje, plany, studiuje, a ty? Zachowujesz się jak dziecko, bo mówisz, ze jest dobrze, a nie jest...

-Nie wpieprzaj się w moje życie.-gwałtownie wstał od stołu i zostawił matkę samą w kuchni. Wściekły wrócił do swojego pokoju i kopnął z całej siły w stojący fotel. Jego matka zaś rozłożyła bezradnie ręce, bo zamiast chcieć pomocy jej syn odwraca się od tych, którzy na prawdę go kochają..

***

-Severin nie śmiej się, jak ciota tylko sam to podnieć.-krzyknął Marinus z drugiego końca siłowni. 

-To nie jest dla takich mężczyzn, jak ja!-dumnie wypiął klatkę piersiową w przód i się po niej pomasował.-Au.-jęknął, gdy poczuł wbijające się palce Wellingera.-Siema młody!-przywitał się z nim poprzez strzelenie mu w łeb i pognał na bieżnię.

-A ten co dziś taki wesoły?-wskazał na starszego kolegę i rzucił butelkę wody na podłogę. Usiadł na krzesełku i zaczął dopasowywać do siebie ciężar hantli.

-Pewnie dziewczyna się w nocy spisała.-zdyszany Eisenbichler runął z hukiem na podłogę i przykrył twarz ręcznikiem.

-Przynajmniej moja, bo nie twoja.-krzyknął Severin.

-A skąd ty możesz wiedzieć, co?

-Borsuk brzydziłby się pójść z tobą do łóżka.

-Ty jakoś nie protestowałeś.

-Co?!-wrzasnął Kraus wraz z Wellingerem i spojrzeli na biednego Freunda, który nie wiedział gdzie podziać wzrok.

-No co się gapicie?-spytał w końcu koncentrując wzrok na kolegach.-Po imprezie w Wiśle trochę pomyliłem pokoje..-spuścił wzrok na podłogę, a chłopcy spojrzeli na leżącego kolegę.

-Pomylił pokoje, władował się do mojego łóżka, a rano jak tylko zobaczyłem jego mordę na poduszce obok to nie wiedziałem, co robić! 

-Spaliście ze sobą?

-Nie.

-No jak nie? 

-No, a tak?

-A nie?

-Ogarnijcie się już.-zarządził Andreas i na siłowni zapanowała cisza. Grobowa cisza, która na pewno nie oznacza nic dobrego.

***

Przywitałam się z Jaredem-chłopakiem z ochrony, który stał przed wejściem do siłowni i weszłam do środka. Wszędzie czuć było zapach spoconych mężczyzn. Grająca w tle muzyka nie zagłuszała obleśnych rozmów napakowanych kolesi siedzących na fotelach w korytarzu. Przechodząc obok nich czułam, ze wszyscy gapią się na mój tyłek. Nie rozumiałam takich facetów. Jeśli chcą znaleźć sobie dziewczynę to niech nie robią z siebie potworów przez ich "wyrzeźbione" do przesady ciało, a sukces gwarantowany. Odszukałam dobrze już znaną mi salę numer 4 i weszłam do środka. Kraus tracił siódme poty na bieżni. Freund za to leżał na podłodze i machał nogami, a Eisenbichler ćwiczył na rowerku. Już myślałam, ze moja rozmowa z Andreasem nie wypali, bo pomyślałam, że go nie ma, ale myliłam się. Zobaczyłam, jak po chwili wychodzi z magazynku z półnagą recepcjonistką i co chwila ją dotyka. Powinnam w takim momencie czuć zazdrość, prawda? Nie czułam nic prócz obrzydzenia do tego faceta. Wczoraj słodkie słówka, buziaki, a dziś podrywa inną.
-Cześć.-mój głos rozbrzmiał w pomieszczeniu i wszystkie pary oczu skierowały się na mnie.
-Jak ty urosłaś! Niech cię wujek obejrzy!-jeśli ktoś potrafi mieć szerszy uśmiech niż ma to tylko Kraus. Ścisnął mnie tak mocno, że na moment oderwałam się od ziemi i straciłam dopływ tlenu.
-Po co przyszłaś?-warknął wstający Freund i odkręcił butelkę z wodą mineralną.
-Nie mogę przyjść do swojego chłopaka?
-Teraz tak nagle go kochasz? Brakuje ci kasy, czy masz chcicę?-uśmiechnął się perfidnie i puścił mi oczko. Severin od dawna mnie irytował, ale dziś przeszedł samego siebie. Nie czekając dłużej po prostu wymierzyłam mu siarczysty policzek.
-Nie myl mnie ze swoją blondyną.-mruknęłam w jego stronę.
-Co jest? Co tu robisz?-Andreas pojawił się przy moim boku. Szczerze to nie sądziłam, ze oleje piękną panią z siłowni dla mnie. Przecież ja od dawna jestem tylko rzeczą w jego oczach.
-Musimy pogadać.
-No to nie mogłaś wieczorem wpaść do mnie albo uprzedzić?
-A masz coś ważnego na głowie w przyszłym czasie?
-No nie.-podrapał się po karku.-Dobra mów.
-To koniec Andreas.-spojrzał na mnie, tak jak jego koledzy, a potem zrobił pytającą minę.-Koniec z nami..
-Co ty odwalasz? Jaki koniec? Pogrzało cię?!-wybuchł od razu nawet nie starając się być w miarę opanowanym człowiekiem.
-Nie chcę być traktowana przedmiotowo. Nie chcę się kłócić, potem przez to płakać i nie mam ochoty potem mówić, że jest okey. Bo nie jest okey i też to widzisz.
-Ćpałaś coś?-zaśmiał się i chciał mnie przytulić. Nie dałam się.
-Ciągle mnie wyzywasz, docinasz. Mam dość. Zachowujesz się, jak pieprzony frajer, w którym siedzi dziecko!-wbiłam palec w jego klatkę piersiową i spojrzałam mu w oczy.-Jesteś egoistą Wellinger.
-Powiedziała ta, co nie widzi tylko swoich potrzeb.-parsknął Freund.
-Zamknij się.-warknął Andreas.-Źle ci ze mną? Powiedz mi kurwa, czy tobie jest ze mną źle!-poczułam silny zacisk jego dłoni na ramionach i szarpnięcie. Zabolało.-Masz to, co chcesz. Zabieram cię na konkursy, dzięki mnie zwiedzasz świat, czego ci mało?
-Może zwykłej miłości, co?-szepnęłam patrząc po raz kolejny w jego błękitne oczy.-Jestem dla ciebie nikim, przyznaj to.
-Sophie..-tym razem powiedział to spokojnie i prawie ledwo słyszalnie.
-Nawet nie potrafisz zaprzeczyć. Pokaż ze masz jaja i to zrób.-powiedziałam dobitnie.-Pokaż no.-nie zrobił nic tylko stał i na mnie patrzył.-Jak zawsze..-pokiwałam głową.-Uciekasz od problemu zamiast go rozwiązać.
-Ja po prostu..
-Zapomnij o mnie.-zerwałam z dłoni bransoletkę, którą kupił mi na rocznicę naszego związku i wsadziłam ją w jego pięść.-Resztę przyślę ci pocztą, a moje rzeczy możesz wyrzucić.-odkręciłam się, by odejść od niego, ale cofnął mnie mocnym szarpnięciem nadgarstka.-Co...-tyle zdążyłam powiedzieć, a potem poczułam, że strasznie pali mnie policzek. Uderzył mnie. Uderzył mnie na oczach swoich kolegów. Chciało mi się wyć z bólu, oddać mu. Jednak nie zrobiłam tego. Trzymając dłoń na policzku spojrzałam na chłopaków zdziwionych całą sytuacją i sylwetkę Andreasa znikającego w magazynku. Pewnie poleciał do swojej pani recepcjonistki i zamierza pocieszyć się w jej ramionach. Opuszczając salę pomyślałam tylko jedno: on się doigrał uderzając mnie, a oni zobaczyli jaki naprawdę jest.

***
Mimo tego, że dziś zerwała z nim dziewczyna, a on dołożył jeszcze spoliczkowanie jej wcale się tym nie przejmował. Popołudnie spędził w klubie. Sam. Marinus i Markus wytłumaczyli się tym, ze ich dziewczyny prosiły o wcześniejszy powrót do domu, a Freund? Przyjaciel, który skoczyłby w ogień, by go obronić odszedł bez słowa. Pierwszy raz w życiu poczuł się tak samotny. Samotny, bo koledzy go zostawili. Dla niego liczyli się tylko oni, skoki, zabawa i podrywanie panienek. To udowodnił dziś rano, gdy flirtował z recepcjonistką, a Sophie to widziała.
-Wyglądasz na bardzo spiętego.-czyjś damski głos pojawił się nagle tuż przy jego uchu przy czym przygryzł jego płatek.-Chodź na górę.-odwrócił się na barowym krześle i zmierzył dokładnie wzrokiem dziewczynę stojącą przed nim. Wyglądała na około 21 lat. Starsza, a takie go kręciły. Z twarzy może nie taka, jaka powinna być, ale piersi odciągały jego wzrok. Dopił stojące na ladzie piwo i po chwili maszerował za rudowłosa dziewczyną na piętro.

Kręciło mu się w głowie, bo w klubie aż dusiło od dymu papierosowego i odoru alkoholowego. Wyszedł na  chwilę na dwór, by odetchnąć, zapalić i przeanalizować co się przed kilkoma minutami stało. Uświadomił sobie, ze przespał się z dziewczyną lekkich obyczajów. Każdy porządny facet czułby się podle, ale Andreas nie. Dla niego to tylko zabawa. Zwykły seks z dziewczyną, której nigdy więcej nie spotka. Chyba, że odwiedzi ponownie ten klub i ponownie się z nią prześpi. Kiedy już miał wracać do środka, by zamówić jeszcze jedno piwo jego telefon się rozdzwonił. Na wyświetlaczu pojawiła się nazwa "Thomas", a tyle wystarczyło by chłopak natychmiast wytrzeźwiał.
*Czego chcesz?-młody Niemiec warknął do słuchawki i teatralnie przewrócił oczyma.
*Moja zapłata przyjacielu. Miało być dziś.
*Kurwa...-westchnął.-Jutro.
*Jutro może być po was obojgu.
*Thomas, proszę cie. Nie jestem dziś w stanie, by cokolwiek zdziałać. Zresztą suka rano ze mną zerwała, rozumiesz to? Zerwała za mną!
*Nie pierdol mi o twoim rozwalonym związku. Masz czas do jutra do 14. Inaczej biorę się za to sam.
*Ale..-przerwane połączenie nie dało mu już możliwości rozmowy z Thomasem. Wpakował się w gówno. W wielkie, śmierdzące i ciężkie do rozwikłania gówno. Tylko co teraz? Nic. Wrzucił telefon do kieszeni i wszedł do klubu zostawiając myśli na zewnątrz. Wellinger nic już nie może zrobić. Chyba, że jakimś cudem.. Nie, jednak nic już nie da się zrobić..