Epilog.

`Ko­niec - zna­ny też ja­ko no­wy początek. 

*24 grudnia l dom rodzinny Schlierenzauerów*

Zielone drzewko roznosiło swój zapach po całym salonie, otulając nas przyjemnym ciepłem, które związane jest z obecnymi już świętami. Zawieszałam kolejną złotawą bombkę na gałęzi, a na moich ustach widniał uśmiech. Te święta będą najlepszymi świętami jakie kiedykolwiek miałam. I nie chodzi mi o to, że ubieram choinkę i tylko to należy do moich zajęć. Chodzi mi o to, że spędzam je z ukochaną osobą, przy której wiem, że nie stanie mi się nic złego, jest z nami jego rodzina, która przyjęła mnie ciepło i serdecznie, w powietrzu unosi się świąteczna atmosfera, z radia płyną świąteczne piosenki, a Lucas i Gloria chodzą i starają się je śpiewać. Cieszę się, że mogę tu być. Że życie, które najpierw dawało mi w tyłek, teraz jest dla mnie łaskawe. Cieszę się, że mam kogoś takiego, jak Gregor. Jest naprawdę czułym, romantycznym, wrażliwym i kochającym chłopakiem. Zawiezie cię do sześciu lekarzy jednego dnia, gdy usłyszy, że kichasz albo zamknie się z tobą w pokoju na klucz, byś nie mogła nigdzie wyjść, bo musisz leżeć.
-O czym ty tak myślisz?-właśnie zawiesiłam ostatnią ozdobę, gdy ktoś, a raczej Gregor, stanął za mną i pocałował mnie w szyję.
-Tak sporadycznie o wszystkim.-odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do niego.
-Czyli o mnie też.-odwrócił mnie przodem do siebie, położył dłonie na biodrach i spojrzał w oczy.-Czuję, że te święta będą wyjątkowe.-nachylił się i wyszeptał te słowa do mojego ucha. Uśmiechnęłam się.
-Tak? A dlaczego?
-Bo spędzam je z najwspanialszą dziewczyną, którą kocham, jak wariat.. Bo jest ze mną moja rodzina, która zaakceptowała cię od razu i która jest przy mnie zawsze.. Bo...-i tu zawiesił głos, a ja spojrzałam na niego w taki sposób, by wymusić odpowiedź.-Bo jest z nami nasze dziecko..-spuścił głowę w dół, jakby myślał, że go za to spoliczkuję. A ja zamiast tego po prostu się rozpłakałam. Bo nosiłam pod sercem dziecko, którego na początku nie chciałam i które nie było jego. A on sprawił, że pokochałam je i sam chce być dla niego ojcem. Czy jest jakiś piękniejszy prezent na święta? 
-Kocham cię, Gregor.-wyszeptałam i mocno się do niego przytuliłam. Łzy spływały z moich policzków na jego idealnie wyprasowaną koszulę w kratę i zostawiały małe plamki. Głaskał mnie po plecach i całował we włosy, a mnie rozpierało szczęście, że w końcu jest na świecie ktoś, komu na mnie zależy.
-A ja kocham was.-odsunął mnie od siebie i po chwili złączył nasze usta w jedność. 

Miłość nie polega na tym, aby wzajemnie sobie się przyglądać, lecz aby patrzeć razem w tym samym kierunku.

24 grudnia l mieszkanie Wellingera

 Pieprzone święta nadeszły i każda reklama przesączona była tym całym świątecznym klimatem. Dlaczego w kalendarzu istnieje w ogóle takie święto? Czy to naprawdę konieczne?

Oh, Andreas. Mówisz tak, bo życie spieprzyło ci się po całości..

"Zgodzę się z tobą, wiesz?"

Matka wniosła pozew rozwodowy po tym, jak ojciec sprał ją na kwaśne jabłko. On sam znalazł sobie młodszą i zamieszkał u niej. Tanja wyprowadziła się do swojego nowego chłopaka, który mieszka w Szwajcarii, Julia również zostawiła swojego dotychczasowego faceta i wyjechała na studia do Francji. Matka? Matka jest na terapii. Siedzi w ośrodku, zamknięta od świata i leczy się, bo popadła w depresję. A ja? A ja zostałem sam. Severin od dawna miał mnie w dupie. Marinus, Markus i reszta chłopaków stwierdziła, że jestem dzieciakiem, który się o wszystko humorzy i mają mnie dość. Koledzy spoza okręgu sportu również się ode mnie odwrócili. Sophie.. Ona już o mnie zapomniała. Wyleczyła się ze mnie. Ostatnio widziałem ją. Na intagramie Gregora. Wstawił zdjęcie, jak dziewczyna siedzi w bluzie z logiem jego ulubionego zespołu, a on daje jej buziaka w policzek. Palący ból w sercu spowodował, że po prostu płakałem. Bo zostałem sam.. I nie mam już nic. I nikt mi nie pomoże, tak jak ja Sophie, gdy straciła ostatnią ważną dla siebie osobę..

- Czasem pozwalamy Drugiej Połowie przejść obok, nie akceptując jej lub nie dostrzegając. Wtedy musimy czekać następne wcielenie, żeby się z nią ponownie odnaleźć. I przez własny egoizm skazujemy na najgorszą torturę, jaką wymyślił rodzaj ludzki: na samotność.

*****

I tak kończą się perypetie Sophie Fischer oraz Andreasa i Gregora. Mimo trudności jakie spotkały ją w życiu-nie poddała się. Andreas zachował się, jak głupi szczeniak i jego zachowanie ukazuje, że przez kilka głupich słów, czynów możemy stracić ludzi, którym na nas zależy i nas kochali. Gregor, który zakochał się w Sandrze i przez długi czas zamknął się na miłość i świat nareszcie zakochał się na nowo. Jego przypadek to czysta osoba, która kocha aż po grób, ale chce też być kochana.

 _______________________

Kochani! 

Miał być jeszcze jeden rozdział oraz ten cholerny epilog.. Ale stwierdziłam, że lepiej napisać to, co miało i tak zostać napisane,  niż brnąć i pogrążać się w ostatnim rozdziale. 

Szczerze mówiąc nie mogłabym znieść myśli, że piszę ostatni rozdział, więc zrobiłam sobie taką niespodziankę poprzednim rozdziałem.

Opowiadanie, które tak naprawdę zostało stworzone z nudów, stało się czymś co z każdym kolejnym rozdziałem było dla mnie ważne. Poniekąd to dzięki Wam teraz jest mi ciężko pożegnać się z tym opowiadaniem. Pokochałam je i pokochałam Was! 

•Dziękuję za 208 komentarzy

•Dziękuję za ponad 9 tysięcy wyświetleń do tej pory!

•Dziękuję za to, że byliście i dawaliście mi mega pozytywnego powera do pisania!
•Dziękuję wszystkim tym, którzy byli tu, ale nie komentowali.
Jesteście cudowni ♥

Z wielkim bólem serca muszę ogłosić, że.. Blog Przypadkowe Szczęście zostaje oficjalnie zakończony.

Jednak moja przygoda z blogowaniem się nie kończy. Zapraszam Was serdecznie na bloga z Maćkiem i Kubą Kotem (http://uczucia-nieznane.blogspot.com/) !
Mam nadzieję, że tam też będę mogła na was liczyć :)

Buziaki ;* i do zobaczenia na Uczucia nieznane.